domingo, 9 de mayo de 2010

Mikra rakonto.


Nur la vento parkuras la pavara stradi. Nek sospiri, nek “me amas tu”, nek disputi, nek la plorado di un infanto. Nur la vento. Sub cent-yara arboro, apud la kirko me regardas la horizonto, makulizata di reda pro la noktesko. Fore, hano kantas. Hano di fora vilajeto ube ankore habitas ulu. Ulu. Ulu esas personigeso di nulu. Pro ke hike esas nulu. Nulu kantas, nek ploras, nek ridas, nek jemas. La folii kovras, quale omna autuno, la stradi dil vilajeto, ma nulu presas li. Nur la vento movas li. Me mustas askoltar ulu. Pro to, me klamas e, dum kelka sekundi, me askoltas mea eko.